Nieuwsberichten

„Ik begreep als jongeling iedereen behalve mezelf. Wat ik vooral wilde was graag gezien worden! Ik was een rebel met een hart, een opstandeling stevig in de knoop met zichzelf. Eentje die ronduit haar waarheid sprak, want niet juist is niet juist.”

„In 2003 start ik als begeleider bij Klimop, ik wist het onmiddellijk, dit is het voor de rest van mijn leven, mijn plaatje is compleet. Tot er in 2012 tijdens een gesprek met de directie blijkt dat ze mijn afdeling gaan stopzetten. Klimop zal definitief sluiten. Zonder twijfel, dit was het ergste wat me kon overkomen, mijn afdeling ging dicht, ik was in mijn diepste gevoeligheid gekrenkt, voelde mij krachteloos, zonder macht en zonder controle.”

„Ik moest vrede sluiten met het einde en in dat moment dacht ik echt dat ik dood ging. Die zeventiende maart in 2013 was iedereen er, het bestuur, de directie, wij van het personeel en de vele oud-cliënten van Klimop. Opeens bemerk ik tot mijn vreugde een jongeman van midden twintig uit Gent. Hij is van zo ver gekomen om persoonlijk afscheid te nemen. Dankbaar omdat hij destijds véél had mogen leren. Zijn situatie is mede daardoor nu anders. Helaas is hij zwaar hervallen en leeft hij op de straat maar… hij bevindt zich niet langer in de misdadigheid. Als verslavingsdeskundige zeg ik dan: Slaagkansen moeten daarom anders bekeken. Wanneer iemand kan wegblijven uit de criminaliteit of de prostitutie is dit een enorme ontwikkeling, een belangrijke stap voorwaarts in zelfvertrouwen.”

„De jongeman, heel vies en smerig, vraagt me: ‘Mag ik een knuffel van jou?’ Mijn innerlijk wezen glimlacht: ‘Tuurlijk, kom hier…’ Die dag gaat de deur waarop iedere verslaafde mocht kloppen letterlijk dicht. Na die zwarte dag blijf ik vier dagen thuis, middenin de vele vragen van mijn rouwproces voel ik een hoge mate van verontwaardiging. Het beste voor mij is snelle aanvaarding, geloven in vandaag. Ik had géén idee welke positieve verandering deze boosheid nog teweegbrengen zou…”

„Géén oplossing meer zoeken, niet méér verder doen? Onmogelijk! Ik gaf mezelf één jaar de tijd. Op een mooie goede dag vraag ik aan mijn collega Jurgen Voorpyl: ‘Wij gaan deuren laten opengaan, wat denk jij daarvan?’ Mijn beste vriend kijkt me bedachtzaam aan en zegt: ‘Dat is goed Kel, we gaan eens samenzitten.’ Ook Jos Sijbens ons diensthoofd doet mee: ‘Meske, zeg maar wanneer je me nodig hebt.’ Zijn feedback hadden we méér dan nodig en tot de dag van vandaag is hij belangrijk in elk van onze beslissingen. We beginnen met ons drie te brainstormen en op zeventien juli 2015 verschijnt in het Belgisch staatsblad dat we vzw Hedera Helix hebben opgericht, zwart op wit staat daar nu de Latijnse benaming van klimop. Welnu, we kunnen van start gaan met het inzamelen van gelden, ik ontmoet spiritueel de juiste mensen, Jan Spaas en Hilde Berghs geloven in ons en ze storten ons startkapitaal.”

„Jo Vandeurzen, dáár wil ik geraken. Elf mei 2016 zitten we rond de tafel. Hij zegt na afloop: ‘Jullie verhaal is gepassioneerd, het is een schoon Limburgs project en jij bezit de expertise…Maar Kelly, je hebt géén business plan. Werk dat eerst uit en kom dan terug.’ Verdomme, ontgoocheld optimisme mag ik gewaarworden. Echter, de zekerste weg om niet te falen is vastbesloten te zijn om te slagen. Ik sta recht en zeg: ‘Ze gaan nóóit nog mijn deur sluiten. Dit is mijn schip en we gaan dit zelf besturen.”

„Maar we hebben mensen nodig die kennis en gewicht in de schaal kunnen leggen. Ik begrijp de ernst en zal mijn volle gewicht in de strijd werpen. Ik vertel mijn verhaal opnieuw en opnieuw en dan zegt Alphonse Franssen als éérste voluit JA tegen ons verhaal en ook Livia Vaneeckhout laat weten dat als ze ooit iets voor ons kan betekenen ik beroep op haar mag doen. Die woorden klinken als muziek want JA dat kan ze. Nog even later ben ik aanwezig tijdens een lezing van Evert Schonk en ik begrijp de waarde van zijn deskundigheid. Ik nodig hem uit en vertel opnieuw het verhaal, niets kan me nog tegenhouden. Hij zegt: ‘Ik kwam met driehonderd redenen om het niet te doen maar ik wandel buiten met zeshonderd redenen om het wel te doen, JA ook ik doe mee!’ We zijn vanaf nu een compleet geheel.”

„De schilderenwerken starten in januari 2017 en in februari openen we de deur van ons inloophuis in het centrum van Bree. We zijn hier voor iedereen die ons nodig heeft en psychisch kwetsbaar is. Dertig april plaatsen we op facebook onze éérste oproep, we zijn dringend opzoek naar vrijwilligers, vijfentwintig mensen waaronder mijn mama springen op de kar. Uiteraard was ik even angstig maar toen sprak ik volgende affirmatie OVERVLOED KOMT IN AL ZIJN VORMEN. En bam, voorwaar het ontploft. Acht september 2017 is onze éérste opendeurdag en we ontvangen die dag 7 bezoekers. Slechts één jaar verder, acht september 2018 mogen we 1300 bezoekers ontvangen. We plaatsen een tweede oproep op facebook, vijftien extra vrijwilligers melden zich aan. Al onze veertig volontairs zijn fantastisch, zij maken het grote verschil.”

„We hebben ondertussen ook een speciaal jongeren programma, De Hut. Hier gelden géén regels wel afspraken, de beleefdheidsvorm is de basis. Evolutie is zich bewust worden van zichzelf, in staat zijn verleden en heden te begrijpen, van straatgroep naar praatgroep. Is er iets niet oké voor iemand, dan schrijft die een ontmoetingsbriefje en geeft dat af aan de desbetreffende persoon, het gesprek kan onmiddellijk onder vier ogen plaatsvinden. Zo hoef je hier maar één keer energie in te steken.”

„We zijn een ontmoetingsplaats waar je zomaar kunt binnenlopen zonder ons uit te leggen waarom, zonder zorgbehoefte en zonder volle portemonnee. Je kan bij ons terecht voor een kop koffie, een kom soep, een gesprek of een ontmoeting met anderen. Ons divers team van vrijwilligers helpt je bij het vinden van de juiste weg in het doolhof van voorzieningen. Belangrijk om te weten is dat wij luisteren en adviseren maar jij beslist over jouw leven en de keuzes die jij daarin maakt.”

Op het einde van het interview zegt Kelly: ‘Als ik nu terugkijk, alles heeft een reden en brengt je waar je moet zijn.’

Ze neemt afscheid en ik bedenk dat het niet krijgen van wat je wilt, soms een wonderlijk teken van geluk is. Zo ook hier bij deze vrouw. Ze heeft zo goed begrepen dat ieder resultaat géén kleinigheid is en dat ontwikkeling niet het vullen van de emmer is maar het ontsteken van een vuur. Wat zij heeft bereikt is wonderbaarlijk!

Hoe klein onze innerlijke binnentuin ook, onze kracht is als een klimplant die aan onze verwachtingen kan voldoen. Of onze wortels nu in goede of slechte grondsoort staan, in een licht of donker plaatsje. Ingeval we volharden mogen we in ons leven heel wat moois tot stand brengen, even vast, zo niet steviger als een fraaie klimomhoog plant. Het is eenvoudig, willen wij omhoog klimmen zullen we onze eigen benen moeten gebruiken.

Kelly had destijds een duidelijke vraag ‘Wat kunnen we hier samen verwezenlijken?’ Samenkomen was het begin, vervolgens ging men samen denken en daardoor was ook alles mogelijk. Het verhaal van Hedera Helix is een goede zaak, hun verhaal is het levende bewijs waarnaar mensen in de maatschappij opzoek zijn. We moeten begrijpen dat volharding de dochter van de kracht is. Werkelijk alle goede dingen bestaan uit drie: Vasthoudendheid, op tijd een goede kwinkslag en zich omringen met solide mensen. Samen zijn ze wonderbaarlijk, wat men krachtig hoopt, dat gebeurt.

Mogen we de loop der dingen ook al treffen ze ons hard, onderbreken? Neen, want het niet krijgen van wat je wilt is een wonderbaarlijk teken van geluk, zoveel blijkt later.

Kelly Christis
vzw Hedera Helix
www.hederahelix.vlaanderen
info@hederahelix.vlaanderen

IJZERSTERK is een aaneenschakeling van verhalen op zondagochtend. Het is mijn levenswerk geworden mensen te portretteren. Met de schone kunst der woorden wil ik mensen zegenen door flitsverhalen over hun beweegredenen te schrijven. Een duidelijk verhaal over wie hij of zij is en de schoonheid die ik waarneem. Het geheel van verlangen en vertrouwen.

Geschiedenis schrijven met mijn Ganzenveer.
U was mij een groot genoegen!
❤ Mabel